Fahriye Abla Şiir Tahlili – Ahmet Muhip Dıranas’ın Hatıra ve Aşk Dolu Mısraları

Tanıtım & Şair Bilgisi

Ahmet Muhip Dıranas, Cumhuriyet dönemi Türk edebiyatının birey merkezli ve metafizik yönelimli şiir anlayışını estetik zarafetle birleştiren en özgün şairlerinden biridir. 1909 yılında İstanbul’da doğan Dıranas, çocukluk ve ilk gençlik yıllarını babasının görevi nedeniyle bulunduğu Sinop’ta geçirmiştir. Bu coğrafyanın izleri, özellikle doğa betimlemeleri ve içe dönük duyarlılık içeren şiirlerinde kendini gösterir. Ankara Erkek Lisesi’nde ortaöğrenimini tamamladıktan sonra İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü’ne girmiştir. Daha sonra, devlet bursuyla tiyatro eğitimi almak üzere Paris’e gönderilmiştir; ancak II. Dünya Savaşı’nın başlaması üzerine öğrenimini yarıda bırakarak Türkiye’ye dönmüştür.

Dıranas’ın edebî kişiliği yalnızca şairliğiyle sınırlı kalmamış; çeviri, deneme, oyun yazarlığı ve kültürel yöneticilik alanlarında da etkili olmuştur. Türk edebiyatına Racine’den yaptığı tiyatro çevirileriyle katkıda bulunmuş; Halkevleri, Devlet Tiyatrosu, Tercüme Bürosu ve Basın Yayın Genel Müdürlüğü gibi kurumlarda kültür politikaları düzeyinde görev almıştır. Bu görevleri sırasında da sanatını sürdüren Dıranas, 1980 yılında Ankara’da vefat etmiştir.

Sanat anlayışı açısından Dıranas, hem biçim hem anlam yönünden klasik şiir geleneğiyle modern şiir estetiğini bir araya getirmiştir. Şiirlerinde metafizik duyuşlar, zaman algısı, bireysel yalnızlık, aşk ve geçmişe özlem gibi temalar öne çıkar. Yahya Kemal Beyatlı’nın biçime olan bağlılığı ile Ahmet Haşim’in empresyonist duyarlılığı, Dıranas’ın şiirinde derin bir etkileşim hâlinde bulunur. Ancak o, bu etkileri yalnızca tekrarlamakla kalmaz; modern bireyin iç dünyasına özgü bir lirizm geliştirerek Türk şiirine yeni bir söyleyiş kazandırır. Ahenk, ölçü ve içtenlik, onun şiirinde dengeli bir biçimde yer bulur.

Ahmet Muhip Dıranas’ın en çok tanınan şiiri olan “Fahriye Abla”, ilk kez 1938 yılında Varlık dergisinde yayımlanmıştır. Bu şiir, yalnızca bir kadına duyulan özlemi dile getirmekle kalmaz; aynı zamanda bir dönemin toplumsal dokusunu, mahalle kültürünü ve geçip giden zamanın duygusal izlerini de taşır. Şiirde yer alan görsel ve duyusal imgeler, dönemin yaşam tarzını aktaran nostaljik bir panorama çizer. Fahriye Abla figürü, bireysel bir hatıranın çok ötesinde, şairin belleğinde idealize ettiği kayıp bir zamanı temsil eder.

Dıranas’ın bu şiiriyle kurduğu ilişki, yalnızca bireysel değil; aynı zamanda kültürel ve estetik bir hafıza inşasıdır. “Fahriye Abla”, unutulmaya yüz tutmuş mahalle değerlerinin, zarafetin ve insani sıcaklığın şiirsel bir temsilidir. Şair, bu figür üzerinden geçmişe duyduğu özlemi ve zamanın ruhunu dile getirirken, aynı zamanda okura iç dünyasını yansıtan duru bir lirizm sunar.

Sonuç olarak, Ahmet Muhip Dıranas’ın “Fahriye Abla” şiiri, sadece bireysel duyguların dışavurumu değil; bir kültürel atmosferin, estetik idealin ve zamana karşı yazılmış bir hafıza manifestosudur. Şairin yaşamı, düşünsel dünyası ve poetik duruşu bu şiirde bütünlük içinde görünür hâle gelir.

Fahriye Abla Şiirinden – Ahmet Muhip Dıranas

Fahriye Abla / Ahmet Muhip Dıranas

Ne güzel komşumuzdun sen Fahriye Abla  
Ne şirin komşumuzdun Fahriye Abla  
Ne çapkın komşumuzdun sen Fahriye Abla  
Ne vefalı komşumuzdun sen Fahriye Abla..

Ahmet Muhip Dıranas

Zihniyet / Dönemsel Arka Plan

Ahmet Muhip Dıranas’ın “Fahriye Abla” şiiri, Türkiye’nin Cumhuriyet’in erken döneminde, özellikle 1930’ların toplumsal ve kültürel atmosferinde kaleme alınmıştır. Bu dönem, Batılılaşma ve modernleşme sürecinin hem devlet hem toplum katmanlarında hız kazandığı, bireyin toplumsal yapıya göre yeniden konumlandırıldığı bir geçiş dönemidir. Şairin bu şiiri, bireyin geçmişle kurduğu özlem dolu ilişkiyi ortaya koyarken aynı zamanda o dönemin “eskiye veda” eden zihniyetine karşı duyulan içsel direnci de içinde taşır.

1930’lu yıllar Türkiye’sinde şehirleşme süreci hızlanmakta; geleneksel mahalle yaşamı yerini yavaş yavaş apartmanlaşan kent yaşamına bırakmaktadır. Kadınların kamusal alanda daha görünür hâle geldiği bu süreçte, toplumsal cinsiyet rolleri de dönüşüm geçirmektedir. Bu bağlamda “Fahriye Abla” figürü, hem geleneksel mahalle hayatının nostaljik bir temsili hem de modernleşme sürecinde değişen kadın imajının sembolü olarak okunabilir. Şiirdeki karakter; güzelliğiyle, çekiciliğiyle ve bireysel serbestliğiyle, klasik Osmanlı kadını imgesinden oldukça farklıdır. O, bir yandan sokakta şarkı söyleyen çapkın bir genç kadın, öte yandan şairin hafızasında silinmez bir iz bırakan vefalı bir komşudur.

Şiirdeki “kömür kokusu”, “akasyalı bahçeler”, “itır saksısı” gibi mekânsal unsurlar, geleneksel Türk mahalle kültürünün izlerini taşır. Ancak tüm bu atmosfer, yavaş yavaş unutulmaya yüz tutmuş bir dünyanın izleri gibidir. Şairin duygusal tonlaması ve hafızaya dayalı anlatımı, modernleşmeyle birlikte kaybolan değerlere duyulan özlemin bir dışavurumudur. Bu da, bireyin toplumsal dönüşümler karşısında yaşadığı içsel çatışmayı gösterir.

Edebî açıdan bakıldığında, bu dönem şiirinde iki eğilim dikkat çeker: Bir yanda toplumsal sorunları önceleyen ve ideolojik çizgiler taşıyan edebiyat anlayışı (Nazım Hikmet, toplumcu gerçekçiler); diğer yanda bireyin iç dünyasını, geçmişini ve kişisel duygularını estetik bir üslupla işleyen bireyci şairler (Ahmet Hamdi Tanpınar, Cahit Sıtkı Tarancı, Ahmet Muhip Dıranas gibi). “Fahriye Abla”, bu ikinci damarın seçkin örneklerinden biridir. Dıranas, bireysel hafıza ve estetik duyarlılığı öne çıkarırken, şiiri sosyal bir belgeye de dönüştürür; çünkü o bireysellikte, dönemin değişen toplumsal yapısına dair izler bulunmaktadır.

Bu yönüyle “Fahriye Abla” şiiri, yalnızca geçmişe özlem duyan bir bireyin iç sesi değildir; aynı zamanda Cumhuriyet’in ilk yıllarında modernleşen Türkiye’nin kaybolan mahalle dokusuna ve ilişkilerine dair bir ağıt niteliği taşır. Dıranas’ın şiirsel hafızası, bu geçiş sürecinin tanıklığını estetik düzeyde kurar. Böylece şiir, dönemin hem bireysel hem de toplumsal zihniyetini yansıtan çok katmanlı bir metne dönüşür.

Biçim & Yapı (Şekil Özellikleri)

Ahmet Muhip Dıranas’ın Fahriye Abla şiiri, yapı ve biçim yönünden oldukça düzenli ve bilinçli tasarlanmış bir eserdir. Şiir dört bentten oluşur ve her bentte yedi mısra yer alır. Nazım birimi bent, nazım biçimi ise serbest şiir olarak nitelendirilse de, şiir yapısal anlamda geleneksel unsurları da barındırır. Özellikle hece ölçüsü, kafiye şeması ve redif kullanımı bakımından oldukça sistemli bir dizilişe sahiptir.

Şiir, baştan sona 13’lü hece ölçüsü ile yazılmıştır. Hece yapısı genellikle 7+6 şeklinde bölünür. Bu yapı, hem okuyucunun ritim algısını destekler hem de dizelerin ahenkli bir şekilde ilerlemesini sağlar. Aşağıda bu yapıya uygun bir örnek görülebilir:

Hava keskin bir kömür / kokusuyla dolar → 7 + 6 = 13 hece

Kafiye düzeni her bentte farklılık göstermekle birlikte genel olarak şu örüntüyü izler:

• 1. bent: a-a-b-b-b-c-c
  2. bent: d-d-e-e-e-c-c
  3. bent: d-d-f-f-f-c-c
  4. bent: g-g-h-h-c-c

Bu diziliş sayesinde her bent kendi içinde bağımsız bir ritmik bütünlük kurar. Özellikle her bendin son dizesi olan “Ne … komşumuzdun sen Fahriye Abla” kalıbı, şiire hem nakarat etkisi katar hem de tematik sabitleyici işlev görür.

Kafiye ve redif kullanımı da oldukça dikkat çekicidir. Şiirde tam uyak, zengin uyak ve çeşitli redifler başarılı şekilde harmanlanmıştır. Bazı örnekler şöyledir:

• -ar ile biten “dolar / kapılar” → Tam uyak
• -de ile biten “saatlerde / derede / pencerede” → Redif
• -la ile biten “gerdanınla / baharla / fazla / zamanla” → Tam uyak
• -da mısın / kocanda mısın → Redif + zengin uyak

Bu teknik yapı, şiire sadece biçimsel güzellik katmakla kalmaz; aynı zamanda duygunun düzenli bir ritimle aktarılmasını da sağlar. Her dizede ölçüye sadık kalınması, şairin biçimsel titizliğini açıkça gösterir. Dıranas’ın geleneksel halk şiiri kalıplarından ilham aldığı; fakat bu kalıpları modern bireysel duyarlıkla yeniden işlediği açıkça görülür.

Sonuç olarak Fahriye Abla, biçimsel açıdan hem klasik hem de çağdaş bir şiirin özelliklerini ustalıkla bir araya getiren nadide örneklerden biridir. Yapısı, duygusal akışı taşıyan sağlam bir iskelet görevi görür.

Dil & Üslup Teknikleri

Ahmet Muhip Dıranas’ın “Fahriye Abla” şiiri, yalın ama duygu yüklü bir anlatımla örülmüştür. Şair, gündelik dilin sıcaklığını koruyarak onu şiirsel estetikle birleştirir. Böylece okuyucuya hem samimi hem de şiirsel bir atmosfer sunar. Şiirin dili halkın anlayabileceği ölçüde sade olsa da, anlam derinliği taşıyan imgeler ve duygusal çağrışımlar bakımından zengindir.

İmge ve Sembol Kullanımı

Şiirde kullanılan imgeler, geçmişe duyulan özlemi ve idealize edilmiş bir kadın figürünü oluşturur. “Kömür kokusu”, “itır saksısı”, “akasyalar”, “sarmaşıklarla örtülü balkon” gibi doğal ve gündelik unsurlar, sadece bir çevre betimlemesi değil; aynı zamanda nostaljiyi derinleştiren duygusal simgelerdir. Bu imgeler, okurun belleğinde sıcak, geçmişe ait bir tablo oluşturur.

“Tenin buğdaysı, boyun bir başak kadardı” dizesi, Fahriye Abla’nın güzelliğini doğayla özdeşleştirerek anlatır. Şair, burada hem pastoral bir etki yaratır hem de kadının cazibesini idealize eder. Bu doğaya yaslanarak yapılan betimlemeler, imgesel zenginliğin şiir boyunca sürekli hissedilmesini sağlar.

Metafor ve Anlatım Teknikleri

Şiirin anlatısı, büyük ölçüde anımsama ve geri dönüş tekniğiyle kurulmuştur. Şair geçmişte kalan bir figürü bugüne taşıyarak, zamanlar arası bir geçit kurar. Bu durum, şiirde hem bireysel hafıza hem de kolektif belleğin izlerini açığa çıkarır. “Afyon ruhu gibi baygın mahalle” benzetmesiyle, geçmişin sakinliği ve uyuşukluğu şiirsel bir metaforla ifade edilir. Bu aynı zamanda mahallenin ve dönemin ruh hâlini sezdirir.

Anlatımda içsel monolog etkisi dikkat çeker. Şairin kendisine ya da okura doğrudan seslenişi olmasa da, şiirin bütünü içsel bir konuşma havasındadır. Dıranas, iç dünyasındaki duyguları dizelere aktarırken, çok sesli bir yapıya başvurmaz; tek bir anlatıcı vardır, o da hatıralarla örülü bir sesi taşır.

Söyleyiş, Ritim ve Ahenk

Şiir, sade yapısına rağmen güçlü bir ritmik dokuya sahiptir. Özellikle tekrarlanan “Ne … komşumuzdun sen Fahriye Abla” dizeleri, hem melodik bir yapı kurar hem de duygusal vurguyu artırır. Bu tekrarlar, şiirin lirik yapısını desteklerken aynı zamanda nostaljik anlatımı pekiştirir.

Ahenk, yalnızca tekrarlarla değil, ses uyumlarıyla da sağlanır. “Gözlerin, dişlerin ve akpak gerdanınla” gibi dizelerde seslerin yumuşaklığı, şiirin duygusal tonunu destekler. Ünlü tekrarları ve kelime seçimiyle oluşturulan bu ses armonisi, şiire içsel bir melodi kazandırır. Ayrıca dize sonlarında yer alan ses benzerlikleri, biçimsel analizde ele alınacak olsa da burada ritim hissine önemli katkı sunar.

Üslup Özellikleri

Dıranas’ın üslubu, hem gözleme hem de sezgiye dayanır. Şair, bir çocuğun gözünden hatırladığı bu kadın figürünü yargılamadan, idealize ederek ve incelikli bir zarafetle anlatır. Kullanılan sıfatlar (“akpak”, “şirin”, “çapkın”, “vefalı”) hem karaktere dair hem de dönemin güzellik anlayışına dair ipuçları verir. Bu sıfatlarla, Fahriye Abla sadece dış görünüşüyle değil, kişilik özellikleriyle de okuyucunun zihninde canlı bir imgeye dönüşür.

Dıranas’ın dilinde ironi ya da alaycı bir ton yer almaz; şiirin duygusal atmosferi içtenliklidir. Bu da onu lirizmi kuvvetli, samimi ve kolay ulaşılabilir bir şiir hâline getirir. Duygu yoğunluğu yüksek ama yapaylıktan uzak bir söyleyiş tercih edilmiştir.

Tema & İçerik Analizi

Ahmet Muhip Dıranas’ın “Fahriye Abla” şiiri, bireysel hafızanın estetik bir dille şekillendiği ve geçmişin duygusal bir arka plana dönüştüğü güçlü bir lirik metindir. Şiirin temelinde geçmişe özlem, çocukluk hatıraları, aşk ve güzellik, mahalle kültürü, zamanın değiştiriciliği ve vefa gibi iç içe geçmiş temalar yer alır. Tüm bu temalar, tek bir figürün —Fahriye Abla’nın— çevresinde toplanarak bütüncül bir duygusal anlatıya dönüşür.

Ana Tema: Geçmişe Özlem ve Hatıranın Gücü

Şiirin merkezinde geçmişte yaşanan bir döneme duyulan derin özlem vardır. Fahriye Abla, sadece bir kadın değil, aynı zamanda “o zamanların ruhu”nun simgesidir. Şair, onunla birlikte çocukluk mahallesine, evlerin kapılarını gün batmadan kapattığı sade yaşamlara, kömür kokusuyla dolan sokaklara ve içten insan ilişkilerine geri döner. Bu özlem yalnızca bir bireyin kişisel geçmişine değil, kolektif belleğin bir dönemine duyulan hasreti de içerir.

“Hatırada kalan şeyler değişmez zamanda” dizesi, bu temanın açık bir özetidir. Dıranas, zamanın her şeyi değiştirdiğini ancak hatıraların sabit ve güvenli bir liman olduğunu vurgular. Bu bakış açısı, şiirin genelindeki duygusal tonlamayı belirleyen en güçlü tematik öğedir.

Yan Temalar: Aşk, Güzellik ve Vefa

Fahriye Abla figürü, geleneksel bir “sevgili” değil; daha çok bir çocukluk aşkı, ilk etkileşim, erişilemeyen güzellik ve yitirilen masumiyetin sembolüdür. Onun güzelliği doğa imgeleriyle (başak, buğday, ıtır, akasya) idealize edilirken, aynı zamanda toplum içinde çekiciliğiyle dikkat çeken bir karakter olarak resmedilir. “Altın bileziklerle dolu bileklerin” ya da “açık saçık şarkılar söylemen” gibi ayrıntılar, onun hem geleneksel hem de modern kadın temsillerini içinde barındırdığını gösterir.

Şiirin finalinde “Ne vefalı komşumuzdun sen Fahriye Abla” dizesiyle, yalnızca fiziksel bir özlem değil, aynı zamanda karaktere yönelik bir içtenlik, bir minnet ve sadakat duygusu öne çıkar. Bu, dönemin mahalle kültüründe komşuluk ilişkilerinin ne kadar derin ve kişisel olduğunu da gösterir.

Tema – Çatışma İlişkisi

Şiirde açık bir çatışma yoktur; ancak alt katmanda güçlü bir içsel çatışma sezilir: Geçmişle bugün arasında, hatırayla gerçeklik arasında ve masumiyetle modernlik arasında. Fahriye Abla artık yoktur ya da değişmiştir; ama şiir onu değişmeden, zamanın dışına taşımak ister. Bu, şairin iç dünyasında duygusal bir gerilim yaratır. Kimi zaman şiirin tonu melankoliye yaklaşır, ancak bu melankoli hüzünlü değil; huzur verici bir nostaljidir.

Anlam Örüntüleri: Sözcüklerin İşlevi ve Atmosfer Kurulumu

Şiirdeki kelime seçimi, bütüncül bir atmosfer yaratmak için titizlikle yapılmıştır. “Kömür kokusu”, “gölge”, “itır”, “akpak”, “çapkın”, “vefalı” gibi kelimeler, hem dönemin izlerini taşır hem de Fahriye Abla’nın hem fiziksel hem karakter özelliklerine ışık tutar. Aynı zamanda her bir sözcük, hatıraların duyusal katmanlarını harekete geçiren bir rol oynar: kokular, renkler, sesler, ışıklar…

Bu anlamda şiir, görsel ve duyusal çağrışımlarla zenginleşir. Böylece okur yalnızca bir anlatıyı okumaz; o anlatının içine girer, geçmişin havasını teneffüs eder, Fahriye Abla’yı bir tanıdık gibi hisseder.

Gerçeklik, Gelenek & Şair‑Şiir İlişkisi

“Fahriye Abla” şiiri, bireysel bir hatıradan yola çıkmasına karşın, aynı zamanda Türk edebiyatında geçmişle bağ kuran, geleneksel değerleri modern estetikle harmanlayan güçlü bir örnektir. Şiir hem gerçeklik hem de düşsellik arasında salınırken, Ahmet Muhip Dıranas’ın poetik tavrı, kişisel duygular ile kültürel kodların kesiştiği noktada şekillenir.

Şiirde Gerçeklik Algısı

Şiir, tamamıyla yaşanmış bir olaydan beslenmiş gibi görünse de, Fahriye Abla figürü bire bir bir kadının biyografisi olmaktan çok, şairin zihninde idealize edilmiş bir hatıradır. Dıranas, bu figür aracılığıyla hem kendi geçmişini hem de çocukluk atmosferini yeniden yaratır. Buradaki gerçeklik, fiziksel varlıktan çok, hatıraların duygusal gerçekliğidir. Yani şiir, somut bir yaşam kesitinin şiirsel izdüşümünden ziyade, belleğin estetikleştirilmiş hâlidir.

Fahriye Abla karakteri, yaşamın gündelik akışında sıradan bir komşu olabilecekken, şiirsel bağlamda olağanüstü bir güzellik, sadakat ve sıcaklık sembolüne dönüşür. Bu da bize gösterir ki şiirin gerçekliği, hayatın değil; hatıranın şiirselliğiyle kurulur.

Gelenekle Kurulan Bağ

Dıranas’ın şiiri, biçimsel olarak modern Türk şiirinin bir ürünüdür; fakat içeriksel ve tematik düzlemde geleneksel Türk edebiyatının izlerini taşır. Özellikle Divan şiirindeki ideal sevgili figürü ile halk şiirindeki yerel kadın tipinin birleşimi, Fahriye Abla’da gözlemlenebilir. O, ne klasik şiirdeki ulaşılmaz “sevgili”dir ne de tümüyle gündelik hayatın kadınıdır. Bu ikisi arasında salınan hibrit bir kadın temsili sunar.

Ayrıca şiirin “tekrarlar” ve “döngüsel yapı” üzerinden inşa edilmesi, halk edebiyatındaki ezgisel anlatım biçimleriyle de örtüşür. “Ne güzel komşumuzdun sen Fahriye Abla” benzeri dizelerin her kıtanın sonunda yer alması, hem yapısal bir bütünlük sağlar hem de geleneksel sözlü anlatı tekniklerine kapı aralar.

Şairin Zihniyeti ile Şiir Arasındaki Etkileşim

Ahmet Muhip Dıranas’ın şiirinde geçmişe karşı büyük bir duygusal bağlılık ve estetik duyarlılık sezilir. Şair, modernleşen dünyada yitirilen değerlerin peşindedir; o değerleri de en çok hatıralarda ve eski mahalle yaşamlarında bulur. Bu nedenle “Fahriye Abla”, Dıranas’ın zihinsel haritasında sadece bir insan değil, bir çağın ruhudur.

Dıranas’ın şiir anlayışı, bireyin iç dünyasını merkeze alan, ama bu iç dünyayı evrensel duygularla (özlem, sevgi, vefa) örerek toplumsal belleğe mal eden bir yaklaşımdır. Onun şiirinde birey ve toplum, geçmiş ve şimdi, duygu ve biçim uyum içindedir. Bu da, “Fahriye Abla”yı sadece kişisel bir anlatı değil; aynı zamanda kuşaklar arası geçişi temsil eden kültürel bir bellek metni hâline getirir.

Yorum & Değerlendirme

Ahmet Muhip Dıranas’ın Fahriye Abla şiiri, Türk edebiyatında duygusal etkisi ve hatırlanabilirliği en yüksek şiirlerden biridir. Şiirin gücü yalnızca nostaljiye yaslanmasından değil; bu nostaljiyi güçlü bir ritim, sade bir dil ve sahici imgelerle inşa etmesinden gelir. Her bendin sonunda yer alan tekrarlar, okuyucuda hem tanıdıklık duygusu yaratır hem de şiiri belleğe kazır. Bu nedenle şiir, yalnızca akademik çevrelerde değil; halk arasında da bilinen, sevilen ve ezberlenen bir metne dönüşmüştür.

Teknik açıdan bakıldığında Fahriye Abla, biçimsel tutarlılığı ve duygusal akışının dengesiyle dikkat çeker. 13’lü hece ölçüsü şiire ahenkli bir ritim kazandırırken, seçilen sözcüklerin yalın ama etkili olması anlatımı son derece güçlü kılar. Şiirin baştan sona aynı ölçü ve yapı içinde ilerlemesi, şiirsel bütünlüğü pekiştirir. Bu yönüyle eser, biçimsel titizlik ve içten duyguların ideal bir birleşimidir.

Şiirin estetik değeri yalnızca teknik başarısında değil; okurla kurduğu içten ilişkide de saklıdır. Şair, gösterişli imgeler yerine herkesin hayatında rastlayabileceği ayrıntıları işler. Böylece Fahriye Abla, sadece bir şairin anısı olmaktan çıkar; herkesin geçmişindeki “o kadın”a, “o mahalleye” ve “o zamana” dönüşür. Bu evrensel nitelik, şiiri her dönemde okunabilir ve anlaşılabilir kılar.

Şiir hem edebî çevrelere hem genel okuyucu kitlesine hitap eder. Akademik anlamda incelendiğinde biçimsel yetkinliğiyle öne çıkar; gündelik okuyucuda ise sıcaklığı, saflığı ve duygusallığıyla yer eder. Bu ikili başarı, Dıranas’ın şairlik kudretini açıkça ortaya koyar.

Zayıf yön olarak belirtilebilecek belirgin bir teknik eksiklik bulunmaz. Ancak şiiri ilk kez okuyan bazı modern şiir okurları, anlatımın fazla “nostaljik” ya da “duygusal” olduğunu düşünebilir. Yine de bu, şiirin estetik değerini düşürmez; aksine onun kimliğinin bir parçasıdır.

Sonuç olarak Fahriye Abla, Türk şiirinde zamana karşı direnebilen, duyguyu biçimle, bireyi toplumla, geçmişi şimdiyle birleştirebilen özel bir eserdir. Her okunuşta farklı bir ayrıntıyla karşılaşılır; ama his hep aynıdır: içten, tanıdık ve dokunaklı. Bu nedenle her şiirseverin dönüp dönüp yeniden okuyacağı kıymetli bir yapıttır.